Strącanie dwutlenku manganu w złożu filtracyjnym - FILM!

Przebieg doświadczenia.

1. Do kolumny pilotowej wsypano złoże chalcedonitowe, cechujące się znaczną porowatością ziaren (wyższą niż piasek kwarcowy czy antracytowy).
2. Następnie, suchy piasek, został zalany roztworem siarczanu manganu (II).
3. Po przesączeniu przez materiał wspomnianego roztworu siarczanu manganu, złoże zalano roztworem nadmanganianu potasu.
4. W dalszej kolejności przesączono, przez złoże wprowadzony nadmanganian.
5. Nadmanganian reagował z siarczanem manganu, w efekcie czego zaczął się intensywnie strącać dwutlenek manganu, zaś sam chalcedonit stopniowo przybierał barwę brunatną (od MnO2).
6. Uzyskana powłoka ma właściwości katalityczne, jednakże skuteczność technologiczna takiego materiału w znacznej mierze zależy od masy strąconego MnO2. Gdy jest strącona zbyt mała ilość dwutlenku manganu, ulega on bardzo szybkiej, acz chwilowej, dezaktywacji, związanej z sorpcją na jego powierzchni manganu (II) dopływającego wraz z wodą surową. Jego ponowna aktywacja odbywa się z wykorzystaniem tlenu z wody.

A oto omawiany film.

https://www.youtube.com/watch?v=N480B_-DvXA

Wnioski z przeprowadzonego eksperymentu:

1. Strącenie w warunkach laboratoryjnych dwutlenku manganu na powierzchni materiału filtracyjnego przebiega szybko.
2. Im wyższa porowatość ziaren złoża, tym skuteczniejsza aktywacja materiału filtracyjnego (substancja aktywna wnika wgłąb ziaren)
3. O skuteczności technologicznej tej metody decyduje ilość wytrąconego dwutlenku manganu.
4. Wytrącony MnO2 stanowi doskonały zaczątek do realizacji procesu naturalnej aktywacji, przyspieszając ten proces.

Opracowanie: Łukasz Weber