Technologia
<poprzednie>następne
Legionella - ciekawy e-wykład
Legionella pneumophila jest bakterią stanowiącą problem wody ciepłej – przygotowanej czy to w zbiorowym, czy to w indywidualnym źródle. Bakterie te zostały rozpoznane i zidentyfikowane stosunkowo niedawno. W 1976 roku, podczas zjazdu Legionistów Amerykańskich w Filadelfii 221 osób zachorowało na chorobę podobną do zapalenia płuc. W wyniku choroby zmarły wówczas 34 osoby. Zakażenie to nazwano chorobą legionistów, a bakterie, która zakażenie to wywołała nazwano: Legionella Pneumophila. Rozwinęły się one w hotelowej instalacji wody ciepłej. Obecnie uważa się bakterię Legionella za potencjalnie jedno z najgroźniejszych źródeł zakażeń chorobotwórczych ze strony systemów zaopatrzenia w wodę. Stąd tak ważne przeciwdziałanie ich nadmiernemu rozwojowi i namnażaniu w instalacjach. Bakterie Legionella występują wszędzie, także w wodzie gruntowej i powierzchniowej, zarówno bardzo ciepłej (źródła termalne) jak i zasolonej.
Wtórne zanieczyszczenie wody w sieci wodociągowej żelazem - cz. I
Z doświadczeń eksploatacyjnych wielu wodociągów w kraju wynika, że niejednokrotnie podejmowane działania modernizacyjne w Zakładzie Uzdatniania Wody, mimo znaczącej poprawy jakości wody na wyjściu z ZUW, nie pozwalają uzyskać zadowalających parametrów u odbiorców. Niejednokrotnie zdarza się, że woda u odbiorców nie odpowiada obowiązującym przepisom. Z reguły okres przed modernizacją, który cechowało tłoczenie do sieci wody o ponadnormatywnej zawartości żelaza i manganu odbija się negatywnie na jakości wody u konsumentów jeszcze przez długi czas. Żelazo, bądź mangan przechodzi z osadów pokrywających sieć do bardzo dobrze uzdatnionej wody, powodując pogorszenie jej jakości. W sumie, dla odbiorcy, mimo kosztów poniesionych na modernizację SUW, efektów nie są zauważalne.
Eksploatacja układów napowietrzania otwartego wody - przykłady rozwiązań stosowanych w kraju.
W artykule poświęconym podstawom teoretycznym napowietrzania wody, przedstawiono cel tego procesu, najczęściej stosowane systemy oraz scharakteryzowano dokładnie metody napowietrzania ciśnieniowego wody, ze szczególnym uwzględnieniem podstawowych zasad eksploatacji oraz kontroli w odniesieniu do uzdatniania wody podziemnej. Prezentowany artykuł dotyczyć będzie drugiej grupy metod napowietrzania wody - napowietrzania otwartego.
Dysze białostockie - ciekawe rozwiązania
Dysza białostocka należy do grupy urządzeń wykorzystywanych w technologii uzdatniania wody do jej napowietrzania. Jest to urządzenie inżektorowe, zasysające powietrze z zewnątrz do strumienia wody przepływającego przez tę dyszę. Urządzenie pozwala na doskonałe natlenienie wody i częściowej jej odgazowanie, które raczej następuje przede wszystkim w samej napowietrzalni. Jednnym z podstawowych elementów eksploatacji dysz białostockich jest ich obciążenie hydrauliczne. Ze względu na fakt, iż strumień zasysanego do wnętrza dyszy powietrza zależy w głównej mierze od przepływu wody przez dyszę, zbyt niski przepływ jest równoważny ze spadkiem stężenia tlenu oraz spadkiem skuteczności odgazowania. Zgodnie z literaturą (Kowal, Świderska - Bróż: "Oczyszczanie wody" dysze białostockie powinny być stosowane dla wód o zasadowości ok. 3 - 4 mval/L
Twardość wody - jednostki i sposób przeliczania
Twardość wody to inaczej zawartość związków wapnia oraz magnezu. Jest określana przez konsumentów mianem popularnego "kamienia". Ów kamień to wytrącony podczas gotowania (czy podgrzewania wody) węglan wapnia i magnezu. Sam proces wytrącania w uproszczeniu, polega na tym, iż podczas podgrzewania, czy gotowania wody następuje odgazowanie rozpuszczonego w wodzie dwutlenku węgla. Dwutlenek węgla utrzymuje węglany wapnia i magnezu w stanie rozpuszczonym, natomiast gdy zostanie z wody odpędzony węglany wytrącają się tworząc osad.
Kontrola stanu złóż w filtrach ciśnieniowych
Specyfika konstrukcji filtrów ciśnieniowych sprawia, że kontrola stanu złoża filtracyjnego jest tutaj o wiele trudniejsza niż w przypadku filtrów otwartych. Pracownicy widząc włazy rewizyjne przykręcone szeregiem zardzewiały śrub często rezygnują z kontroli. W efekcie czego zazwyczaj filtry kontrolowane są w sytuacji gdy dzieje się coś niepokojącego z technologią (pogarszają się wyniki). Niestety w wielu przypadkach jest już za późno, by przeciwdziałać i zazwyczaj pojawia się konieczność wymiany złoża filtracyjnego, które albo jest pozbrylane i posklejane wytrąconymi żelazem, albo też można zaobserwować znaczne ubytki i jego ilości.
Drenaż grzybkowy filtrów - przegląd stosowanych grzybków - część I
Drenaż grzybkowy filtrów jest podaj najczęściej stosowanym rozwiązaniem w filtrach ciśnieniowych i grawitacyjnych. Jeszcze do niedawna podstawowym materiałem, z którego wykonywane były grzybki filtracyjne była porcelana. Grzybki tego typu na chwilę obecną, mimo, iż można jeszcze je nabyć cechuje wysoka cena zakupu oraz przede wszystkim stosunko niska wytrzymałość mechaniczna, zwłaszcza na uderzenia spodwodowane przemieszającymi się podczas płukania nagrubszymi frakcjami warstw podtrzymujących. Obecnie, najczęściej stosuje się grzybki wykonane z tworzyw szutcznych. Mnogość rozwiązań jest jednak znaczna. Dysze różnią się kształtem tzw. "grzybka" - czy głowicy, długością trzonków oraz szerokością szczelin. Różnice te mają istotne znaczenie technologiczne. Dlatego dokonując remontu filtra, czy wymiany złoża, warto przyjrzeć się tej tematyce. W pierwszej części artykułu przedstawiamy podstawowe rodzaje dysz grzybkowych w fotograficznym wydaniu. Kolejny artykuł przybliżał będzie zagadnienia związane z doborem dysz grzybkowych oraz zasadami ich montażu i kontroli.
Rad i uran w wodzie butelkowanej
Na stronie internetowej www.media.wp.pl został zamieszczony bardzo ciekawy prezentujący wyniki badań izotopów radioaktywnych w wodach butelkowanych. Badania zostały przeprowadzone na zlecenie znanego pisma "Świat Konsumenta". Sprawdzono 13 znanych polskich marek wody mineralnej pod kątem zawartości radu 228 i 226 oraz uranu.